De Italiaanse meesterpianist Enrico Pieranunzi (Rome, 1949) behoort ontegenzeggelijk tot het crème de la crème van de jazzpianisten hetgeen hij bewees op meer dan 80 albums. “ Pieranunzi has that rarest quality in a pianist: his own sound” (Stuart Broomer , Down Beat). Hij speelde met grootheden als Chet Baker, Lee Konitz, Paul Motian, Charlie Haden, Chris Potter en Joey Baron. Behalve het feit dat hij talloze albums opnam waaronder drie in de fameuze Village Vanguard in New York, schreef hij veel composities waarvan diversen internationale standards zijn geworden.

Op dit album zijn de composities niet van Pieranunzi maar van pianist/componist John Lewis (1920-2001) vooral bekend als oprichter en leider van het Modern Jazz Quartet. Hij nam ook klassiek werk op, met name van Bach vandaar de titel “Blues & Bach”. Het trio bestaat uit Enrico Pieranunzi op de vleugel, Luca Bulgarelli op contrabas en Mauro Beggio op drums, verder horen we het OFI oftewel het Orchestra Filarmonica Italiana geleid door Michele Corcella.

Het resultaat is een sublieme symbiose tussen het jazztrio en het symfonie orkest, Pieranunzi hield zich al eerder bezig met klassiek repertoire zoals in het onlangs door mij gerecenseerd album Voyage in time met Jasper Somsen (bs) waarin barok de hoofdrol vertolkte. Ook hier is het weer genieten geblazen van de ultieme kwaliteiten van Pieranunzi’s pianospel, hij weet de ultieme klassieke piano¬ muziek wonderwel te combineren met het verrassende improvisatorische karakter van de moderne jazz. De composities van John Lewis lenen zich perfect voor deze spannende combinatie van jazztrio en klassiek symfonie orkest, jazz of klassiek, nee eerder een samenwerking waarin zowel de aspecten van de vrijheid van jazz zich prima lieert met de klassieke wortels van de muziek van Lewis.

In de kringen van wat moderner georiënteerde jazzliefhebbers behoorde het Modern Jazz Quartet en ook iemand als Oscar Peterson tot persona non grata vanwege te glad en populair, ja dat is geschiedenis, beiden staan inmiddels ook in mijn platen/cd kast, een mens is nooit te oud om te leren, nietwaar. En daarom kan ik ook enorm genieten van deze schijf van Pieranunzi, prachtige klassiekers van John Lewis en “Autumn in New York” van Vernon Duke. Het heeft misschien te doen met mijn liefde voor klassieke muziek dat ik deze combinatie enorm geslaagd vind. Maar absolute klassiekers als “Django” of “Spanish Steps” vinden hier hun definitieve vertolking mede door de fenomenale bijdrage van het OFI. Zoals alles wat Pieranunzi laat horen op zijn albums, is het weer gewoon genieten van zijn technisch superieure maar ook vooral warme spel dat ook altijd, en dat is het belangrijkst, zijn persoonlijke stempel met zich draagt, puur genieten dat is het adagium dat over deze muziek valt te zeggen.

Jan van Leersum